Een jongetje dat al op zijn 12e voor het eerst cannabis gebruikte, raakte enorm in de problemen door drugsgebruik en drugshandel. Nu negen jaar later is hij een jongeman geworden, met een leuke baan, een fijne vriendin en een eigen huis. Zijn moeder deelt graag haar ervaringen met andere moeders in Hoevelaken. Een verhaal van diepe dalen, nieuwe inzichten en een mooi perspectief voor andere moeders.
Een moeder, we noemen haar in dit artikel Monique, en haar zoon, die we hier Peter noemen, hebben samen zes jaar moeten leren leven met drugsgebruik. Peter als gebruiker en Monique als moeder van een gezin dat totaal werd ontwricht door dit drugsgebruik. In zijn eerste weken op het voortgezet onderwijs kwam hij al in aanraking met jongeren die drugs gebruiken. Peter deed graag mee met anderen, dus begon hij toen al met blowen. Naast het blowen kwamen er andere middelen en al snel was hij verslaafd.
Vallen, opstaan en opnieuw beginnen
De rij van instellingen waar Peter mee te maken kreeg, was lang: Yes We Can, Victas, Iriszorg, Jellinek, De Waag en nog vele andere. Tijdelijke verbeteringen werden afgewisseld met terugval. De echte verandering begon voor Monique met de organisatie ‘Yes We Can’. Monique wilde haar zoon voor de tweede keer bij Yes We Can brengen. Peter was toen zeventien jaar oud. “Zij lieten mij zien waar ik steeds mee bezig was. Ik moest Peter loslaten en voor mezelf gaan zorgen. Dat werkte. Met alle hulp die ik had geboden, hield ik blijkbaar ook iets in stand. Het laatste zetje kreeg ik bij de organisatie ‘NA-Anonieme Verslaafden’. Daar lieten zij mij begrijpen dat Peter de pijn moest gaan voelen die verslaving met zich meebrengt. En daar zelf voor verantwoordelijk zijn. En dat gebeurde ook. Peter zat in een criminele bende. Hij verkocht cocaïne. Hij had een tweede telefoontje, voor de contacten met alle gebruikers. Hij kreeg soms geld van mensen dat hij te vies vond om aan te pakken.” De drugswereld is een harde wereld, waar veel geld en veel geweld hand in hand gaan. Peter was getuige van heftig geweld, waarbij voor hem echt de bodem van het bestaan bereikt was. Er was thuis geen opvang meer voor hem. Dus als hij iets wilde veranderen, dan moest hij helemaal op zichzelf gaan vertrouwen. Dat is hem gelukt.
Moederhart
Monique: “Je kind loslaten, gaat in tegen alles wat je moederhart je ingeeft. Het is bijzonder pijnlijk. En voor sommige mensen was ik ook een slechte moeder. Maar het was de enige weg. Ik heb er later boeken over gelezen. In boeken als ‘De moeder van David S.’ en ‘Cokepunt’ herkende ik veel uit mijn eigen belevingen. Ik heb geleerd om los te laten, om te zorgen dat mijn kind zijn eigen lessen leert. Ik heb leren zien dat mijn eigen gedrag ook moet veranderen. Je moet dan aan de slag met je eigen issues.”
Wanneer moet je loslaten?
Naast het inzicht dat je je kind niet kan redden, maar dat hij dat zelf moet doen, zijn er ook andere overwegingen. “Toen Peter 12 was, kon hij nog niet voor zichzelf zorgen. Maar toen hij 18 was, kon ik hem loslaten. Voor iedereen verloopt dit proces anders. Ik kan niks zeggen over de stappen die anderen al dan niet nemen. In dit hele proces heb ik veel geleerd over compassie.”
Veranderingen
“Wat ik heb geleerd, pas ik nu toe in mijn werk, maar ook in de omgang met mijn zoon van negen. Ik praat met hem over alcohol, drugs en roken. Daar kun je niet jong genoeg mee beginnen. Ik geef hem de ruimte om te spelen, maar stel ook grenzen. Ik leer hem ook grenzen te stellen aan zijn vrienden. Hij leert dat alles wat hij doet gevolgen heeft. Kinderen moeten leren dat het leven soms pijn doet. En dat je hard moet werken om iets te bereiken. Mijn kinderen moeten ook zonder mij kunnen leven. Mijn zoon Peter heeft de cultuur dat de overheid hem alles moest geven inmiddels ver achter zich gelaten. Hij werkt nu hard aan een carrière. Hij studeert in de avond. Samen met zijn vriendin kocht hij zijn eigen huis en heeft dat helemaal verbouwd. Hij heeft gelukkig een vriendin die heel goed weet wat ze wil en ook duidelijk grenzen stelt.”
Drugs in Hoevelaken
“Als moeder van een verslaafde jongen heb ik een zintuig ontwikkeld voor drugshandel en drugsgebruik. Als ik in Amsterdam rondloop, krijg ik krampen in mijn lijf als ik zie dat er gedeald wordt. Maar is zie dat ook in Hoevelaken. De Dorpsdag in Hoevelaken mijd ik. Ik zie daar zoveel drugsgebruik en drugshandel. Ik probeer het wel te negeren, maar ik merk het meteen. Dat is niet fijn. Veel mensen zien het niet, of willen het niet zien. Ze zeggen dan dat jongeren alleen een beetje drugs gebruiken voor de lol. Je ziet dat dat niet waar is, je ziet dat het op school slechter gaat. Maar dat is ieders eigen keuze.”
Durven kijken en praten
De zoon van Monique was niet de enige in Hoevelaken die op zijn 12e al aan drugs begon. Wat Monique betreft zouden alle kinderen van groep 8 al een voorlichting over drugs moeten krijgen. Ook de ouders zouden daarbij moeten worden betrokken. Als je kind eenmaal is begonnen aan drugs, dan is het te laat. Durven kijken naar het drugsgebruik van je kinderen en er over praten, is nodig. Monique gaat ook graag in gesprek met ouders die nu meemaken wat zij heeft meegemaakt. Samen ervaringen delen is een goed begin. Na al die jaren weet ze wat voor haar heeft gewerkt en wat niet werkte. Voor andere mensen zal dat nooit precies hetzelfde zijn, ieder heeft zijn eigen proces. Maar haar ervaringen en adviezen kunnen mensen op weg helpen in hun zoektocht. Wilt u in contact komen met deze moeder? Vult u dan het contactformulier op onze website in.